Można przypuszczać, że dla lepszego zrozumienia war­tości utworu trzeba zrezygnować z tego pierw­szego podziału terytorialnego, który jako nie­zbędny, lecz zubażający, oddziela dzieło od jego wartość jest czymś wewnętrznym w stosunku do dzieła, pojawia się jednak do­piero w momencie, kiedy czytelnik stawia dziełu pytania. Lekturą jest nie tylko aktem, który ! ujawnia dzieło, jest również procesem wartoś­ciującym. Nie chodzi w tej hipotezie o powrót do stwierdzenia, że piękno wnosi do utworu literackiego wyłącznie czytelnik i że proces ten pozostaje indywidualnym doświadczeniem tru­dnym do uchwycenia; sąd wartościujący nie jest tylko sądem subiektywnym; stąd to prag­nienie przekroczenia granicy między dziełem literackim a czytelnikiem i ujęcia ich obojga jako dynamicznej jedności.