Jeżeli ma przykład James widza od środka, w toku tej samej powieści wie­le postaci, przejście od jednej z nich do drugiej jest podporządkowane ściśle całemu planowi, który tworzy często szkielet książki. Wszelako praktyka Jamesa bynajmniej nie świadczy o  tym, że jest to najbardziej rozpowszechniony przypadek, ani nawet, że jest to przypadek najbardziej pożądany. Zauważmy za Uspienskim, że każda zmiana punktu widzenia — a w szczególności przej­ście od zewnętrznego do wewnętrznego punktu widzenia — pełni funkcję dającą się porównać do’funkcji pełnionej przez ramy obrazu: ułat­wia przejście od dzieła do jego otoczenia (do „nie-dzieła”)