Bardzo wcześnie (1930) sformułowana przez wiedeńskiego psychologa Karola Biihlera teo­ria aktu komunikacji językowej, dostarczyła językoznawstwu strukturalnemu istotnych ka­tegorii pozwalających rozróżnić trzy zasadni­cze funkcje języka: funkcję przedstawiającą (jakąś rzeczywistość), funkcję ekspresywną wyrażającą mówiącego, i funkcję impresywną — wpływającą na odbiorcę. Biihler wie­dział, że w każdym konkretnym akcie komuni­kacji obecne są wszystkie funkcje, jedna z nich jednak może być dominująca. Teoria Biihlera jest właściwie zorientowana na wypowiedź. To w niej dochodzą do skutku wspomniane fun­kcje odsiewające z zasobów systemu takie lub inne formy. Językoznawstwo uznało, że właś­ciwy opis systemu jest zawsze oparty na tek­stach, w których dominującą jest funkcja przedstawiająca, uznana za najważniejszą funk­cję języka.