Otóż Bachtin wyo­drębnia typ, którym nader rzadko się zajmowa­no; nazywa go opowiadaniem polifonicznym lub dialogowym (powrócimy jeszcze do tej de­finicji). Ten abstrakcyjny typ urzeczywistniał się wielokrotnie w dziejach w konkretnych ga­tunkach. W dialogach sokratejskich, w menip- pei, w karnawałowej literaturze średniowiecza i odrodzenia.Jeżeli więc pierwszym zadaniem historii li­teratury jest badanie zmienności poszczegól­nych kategorii literackich, to następnym będzie przegląd gatunków, przeprowadzony diachronicznie — jak u Bachtina (dzięki zbadaniu wa­riantów gatunkowych jednego i tego samego typu) — i synchronicznie (przez uwzględnienie związków zachodzących między gatunkami). Nie wolno równocześnie zapomnieć, że w każ­dej epoce jądru cech tożsamych towarzyszy Spora liczba innych cech, które uchodzą za mniej wążkie i nie aż tak istotne, aby przypi­sać dany utwór do innego gatunku.