Większą doniosłość mają anagra­my, teksty, których pewne litery tworzą wy­raz nie tylko w tym porządku, w jakim zostały ułożone obok siebie, ale również po wyjęciu ich ze swego miejsca i innym uszeregowaniu.Owe litery, które odsyłają do innych liter, lub owe dźwięki, które odsyłają do innych dźwię­ków, zarysowują pewną przestrzeń na pozio­mie signifiant.Najbardziej systematyczne badania nad po­rządkiem przestrzennym w literaturze prowa­dził Roman Jakobson. W swoich analizach poe­zji wykazał, że wszystkie warstwy wypowie­dzi, począwszy od fonemów i ich cech dystynktywnych aż po kategorie gramatyczne i tropy,; mogą uczestniczyć w złożonej organizacji dzię­ki symetrii, gradacji, -antytezie, paralelizmowi itd., tworząc razem prawdziwą strukturę przestrzenną.