Czy wartość estetyczna przytoczonego ustępu jest przez to narażona na jakikolwiek uszczer­bek? A może, na odwrót, rozsądniej byłoby po­wiedzieć, że mało uchwytna, niemal niedostrze­galna oscylacja między obydwoma podmiotami wypowiadania jest konieczną cechą tej nieje­dnoznacznej i niepewnej percepcji, która leży u podstawy lektury arcydzieł? Oczywiście nie należy zastępować jednego prawa drugim, nawet z nim sprzecznym. Po­przednie uwagi miały właśnie na celu ukazać niemożność sformułowania powszechnych praw estetycznych na podstawie choćby najbardziej błyskotliwych analiz jednego lub kilku utwo­rów. Wszystko, co proponowano dotychczas ja­ko receptę na dzieło wartościowe, było w naj­lepszym wypadku jedynie porządnym opisem; nie należy zaś przedstawiać nawet najbardziej poprawnego opisu jako wykładni piękna.