W obu momentach — dla nas — zdaniach narracyjnych — przywoływany jest ten sam fakt, za pierwszym razem jednak ktoś dokonuje błędnej interpretacji, co jest czyn­nością wtórną, czyli reakcją. Nie inaczej jest z tożsamością postaci — przykłady na to w li­teraturze są częste. Oto Ifigenia bierze za pier- wstzym razem Orestesa za kogoś innego i do­piero za drugim razem identyfikuje go. Nie trzeba jednak rozpoznania sprowadzać tylko do odkrywania prawdziwej tożsamości: każde od­krycie poczynione w związku z czynnością, którą uprzednio interpretowano fałszywie, rów­ne jest rozpoznaniu. Niewiele różni- się od nie­go przypadek niewiedzy implikujący reak­cję dowiadywania się.