W innym studium, napisanym w kilka lat później i poświęconym „faktowi literackiemu”, Tynianow wykazywał niemożliwość zdefinio­wania tego pojęcia w sposób ponadczasowy i ahistoryczny: każdy gatunek pisarski (np. dziennik intymny) będzie ujmowany jako czą­stka literatury w jednej epoce, jako coś ze­wnętrznego wobec literatury w innej. Za tym stwierdzeniem bezradności kryje się jeszcze jedna teza (której wszakże Tynianow nie sfor­mułował), wedle której teksty nie literackie mogą odgrywać rozstrzygającą rolę w kształ­towaniu się dzieła literackiego. Jeśli zestawić te dwie osobne konkluzje, konieczne okazuje się zrewidowanie pierwotne­go sądu o genezie, zgodnie z którym jest ona czymś zewnętrznym, godnym zainteresowania jedynie psychologów i socjologów, ale nie lite­raturoznawco .