Innymi słowy okazuje się, że uznanie litera­tury za przedmiot badań nie jest wystarczają­cym uzasadnieniem istnienia czegoś takiego jak autonomiczna nauka o literaturze. Należałoby dowieść w tym celu nie tylko tego, że literatu­ra godna jest poznania (warunek konieczny), lecz również tego, że jest ona czymś bezwzglę­dnie odrębnym (warunek wystarczający). Co więcej: skoro przedmiot jakiejś nauki wyodrę­bnia się przede wszystkim dzięki kategoriom elementom najprostszym, które go konstytu­ują, należałoby wykazać, że poetyka jest samo­dzielną nauką, iż literacka specyfika pojawia się już na poziomie „atomowym”, elementar­nym, a nie „molekularnym” jako wytwór kom­binacji elementów prostszych. Tak sformułowana hipoteza jest oczywiście możliwa, jakkolwiek przeczy jej codzienne ob­cowanie z literaturą. Na każdym poziomie, na którym dzieło staje się przedmiotem naszej ob­serwacji, literatura ma właściwości wspólne z innymi paralelnymi aktywnościami.