Tak więc zamiast stapiać w nim bohatera i narra­tora, należy przyznać temu, kto opowiada, po­zycję unikalną: odmienną zarówno od zajmo­wanej przez tę postać, którą byłby został, gdy­by go nazwano o n jak od zajętej przez narra­tora (autora implicytnego), który jest j a po­tencjalnym. Należy dodać, że postać narratora może ode­grać główną rolę w fikcji (być główną posta­cią) albo może być tylko dyskretnym świad­kiem. Przykładem pierwszej sytuacji, jednym z wielu, są Notatki z podziemia, drugiej zaś — Bracia Karamazow. Pomiędzy nimi mieści się niezliczona liczba przypadków pośrednich, wśród których (by przytoczyć tylko kilka róż­nych przykładów) znajdziemy Zeitbloma z Do­ktora Faustusa, Tristrama Sbandy, jak rów­nież słynnego doktora Watsona.