Jeśli sztuka nie podlega regu­łom i jeśli wyraz naszych przeżyć nie jest zmediatyzowany, odbiorca rozumie ów wyraz rów­nie bezpośrednio i równie bezpośrednio ocenia siłę, głębię, wartość owego wyrazu jak artysta powołuje go do życia. Przy takich założeniach, które wiążą się z przekonaniem o ekspresjach jednostkowych i niepowtarzalnych, ucieleśnio­nych w wartościowych dziełach sztuki, trady­cyjne treści arystotelesowskiej i poarystotełesowskiej poetyki stają się zbiorem przepisów etykietalnych, których waga wobec rzeczywis­tych wartości wyrażanych przez wielkie dzieła natchnienia jest śmiesznie mała. Tylko przy za­łożeniu, że każda ekspresja jest zmediatyzowana przez prawa tkwiące w materiale, z które­go dane dzieło jest zbudowane, że ten materiał narzuca swoje prawa i stanowi filtr przekształ­cający pierwotną energię przeżycia, a i sama tradycja twórczości artystycznej wnosi nowe dodatkowe zespoły reguł, dyscyplina taka jak poetyka zyskuje samodzielną ważność.