Co się tyczy symbolicznych własności seg­mentu wyższego niż zdanie, należy ustalić, czy symbolizm jest wewnątrztekstowy, czy nie. W pierwszym wypadku jedna część tekstu ozna­czałaby jakąś drugą: postać będzie określona, i scharakteryzowana, przez swe czyny lub szczegóły opisu, a jakaś abstrakcyjna myśl będzie zilustrowana przez całość intrygi (w pewnym sensie pierwsze zdanie Anny Kareniny bon- I densuje w sobie resztę książki). W drugim wy­padku chodzi o egzegezę w sensie potocznym, czyli o przejście od tekstu literackiego do tek­stu krytycznego (do czego sprowadza się za­zwyczaj pełny akt interpretacji): egzegeza sama będzie ograniczona przez rozmaite herme­neutyki lub przez abstrakcyjne prawidła rządzące jej funkcjonowaniem. Najlepiej spo­śród nich opracowana w tradycji zachodniej hermeneutyka to ta, (która ukształtowała się w związku z lekturą Biblii.