Z socjologizowanie wszystkich dyscyplin o  człowieku było założone już w rosyjskim for­malizmie. Rozwój tych postaw za naszych cza­sów jest niewątpliwy. Trzeba też pamiętać, że na naszych oczach poetyka weszła w skład ogólniejszej teorii, niż językoznawstwo, a mia­nowicie w najogólniejszą teorię znaków — se­miotykę, która sama jest skutkiem zmian w teorii kultury, o których wspomnieliśmy.Wszystkie te bodźce na Zachodzie padły na inną tradycję niż ta, która się zdołała ukształ­tować w słowiańskiej części Europy. Spowodo­wały one z jednej strony rozwój zainteresowań poetyką, wyrażający się m.in. w licznych pu­blikacjach poświęconych tej dyscyplinie i ma­sie czasopism powołanych dla niej. Z drugiej strony jednak uderzyły w poetykę tak ukształ­towaną jak ta, którą wytworzyła tradycja dwu­dziestych i trzydziestych lat Moskwy i Pragi. Uderzyły przede wszystkim w tzw. teorię poe­tyckiego języka i w związane z nią rozumie­nie poetyki jako dyscypliny, której zadaniem jest uchwycenie działania funkcji poetyckiej w różnych tekstach, zwłaszcza w tych, w których ta właśnie funkcja jest dominująca.