Można z drugiej strony wprowadzić rozróżnienie między rozpiętością anachronii, czasową odległością dwóch momentów fikcji) a jej amplitudą (trwaniem zawar­tym w opowiadaniu dygresyjnym); w zależ­ności od tego, czy aniachronia daje się albo nie daje przykroić do głównego opowiadania, mo­żemy określić ją jako wewnętrzną lub zewnętrzną. Kolejne opowiadanie o dwóch jednoczesnych zdarzeniach będzie dla przykła­du miało wewnętrzną anachronię, lecz nie będzie miało żadnej rozpiętości. Co się tyczy trwa n i a, można porów­nać czas, który ma zapewnić trwanie czynności przedstawianej, z czasem, którego potrzeba do przeczytania przywołującej ją wypowiedzi. Faktycznie nie można mierzyć z zegarkiem w ręku tego drugiego czasu i z konieczności trzeba zawsze mówić tu o wartościach względ­nych.