Różne tradycje filologii tak charakterystyczne dla różnych narodowych środowisk, stały się podstawą dla inaczej (a i w różnym czasie) ukształtowanych systemów pojęć poetyki lub dyscyplin jej bliskich. Trzeba też sobie jasno powiedzieć, że na terenie europejskim rozwinęły się dwie różne od siebie teorie dyscypliny, różne w swoich założeniach, celach i metodach badawczych. Dla jednej, strukturalnej, bardzo blisko związanej z językoznawstwem punktem wyjścia był rosyjski formalizm i nieco później — czeski strukturalizm. Zachód zobaczył ją po drugiej wojnie światowej w postaci, którą jej nadał R. Jakobson już w Stanach Zjednoczonych. Drugi zespół poglądów, który nazwiemy fenomenologiczną poetyką swoją postawę filozoficzną ukształtował w Polsce, gdzie miał najwybitniejszego przedstawiciela fenomenologicznej filozofii sztuki Romana Ingardena, ale rozwinął swój systematyczny wykład poetyki na terenie szwajcarsko-niemieckim, zyskując tam takich przedstawicieli, jak Emil Staiger i Wolfgang Kaiser. Przedmiotem naszych rozważań jest poetyka typu strukturalnego.
