Powieści pisane są przez ludzi dla ludzi. Dla boskiego spojrzenia, które przenika pozory na wskroś, powieść nie istnieje” .Co leży u podstawy tych szczególnych wy­magań estetycznych? Przede wszystkim zakła­dają one nierówność dwóch podmiotów — pod­miotu wypowiadania (narratora) i podmiotu wypowiedzenia (postaci). Aby pierwszy dał się słyszeć, musi przybrać maskę tego drugiego. Tak więc dla Sartre’a „istnieją pewne prawa, które rządzą istotami powieściowymi, wśród nich zaś to najsurowsze: pisarz może być ich świadkiem albo ich wspólnikiem, ale nigdy je­dnym i drugim naraz. Może być wewnątrz albo na zewnątrz”. Nie można naraz być sobą kimś innym. Głosy dwóch postaci tworzą po­lifonię; natomiast wypada sądzić, że głosy po­staci i narratora, który nie chce ukrywać, że jest podmiotem wypowiadania, mogą wywołać jedynie kakofonię.