Zakłada ono nie tylko poznanie struktury utworu, które ułatwić powinna poe­tyka, lecz także poznanie czytelnika wraz z tym, co wyznacza jego sądy. Jeżeli druga j część zadania nie jest niewykonalna, jeżeli zo­staną znalezione środki dla zbadania tego, co potocznie zwie się smakiem lub wrażliwością epoki, dzięki odnalezieniu już to tworzących je tradycji, już i to zdolności wrodzonych każdej jednostce, wówczas zostanie ustalony sposób przejścia poetyki do estetyki, a tradycyjne py­tanie o piękno dzieła będzie można na nowo postawić. Na początku naszych rozważań stwierdziliś­my, że poetyka określa się jako nauka o lite­raturze, przeciwstawiając się zarazem interpre­tacjom indywidualnych utworów (bliższym literaturze niż nauce) oraz innym naukom, jak psychologia czy socjologia, bo czyni literaturę przedmiotem poznania; poprzednio zaś literaturę uważano za jeden z wielu przejawów psychiki ludzkiej lub społeczeń­stwa.