Powiedzmy najpierw kilka słów o pierwszej postawie, tej, zgodnie z którą dzieło literackie jest ostatecznym i jedynym przedmiotem po­znania. Tę postawę będziemy odtąd nazywać interpretacją. Interpretacja, nazywana często egzegezą, komentarzem, obja­śnieniem tekstu, lekturą, analiz ą, lub po prostu krytyką (wyliczenie to nie znaczy, że tych terminów ni6 można rozróżnić, czy nawet sobie przeciwstawić) jest zdefinio­wana w sensie jej tu przypisanym, przez jej cel, którym jest nazwanie sensu bada­nego tekstu. Ten cel określa zarazem jej ideał: pozwolić przemówić samemu tekstowi; Inaczej mówiąc idzie o wierność wobec przed­miotu, wobec czegoś innegoiw konsekwen­cji o usunięcie w cień podmiotu; jest to dramat polegający ina niemożności uchwycenia sensu w ogóle, lecz tylko jednego z sensów podporządkowanego przypadkowościowi histo­rycznym i psychologicznym.