Nie jest tak, by ci, którzy odkrywali i opi­sywali ważkie aspekty utworu literackiego, nie chcieli rozprawiać o prawach, które rządzą pię­knem. Takie prawa istnieją, jedno z nich na­wet, sformułowane pięćdziesiąt lat temu w od­niesieniu do powieści i nadal, po dzień dzisiej­szy, w najpoważniejszych pracach prezentuje się je jako receptę na piękno i wysoką jakość. Zasługuje więc na to, żeby poświęcić mu nieco uwagi. Dotyczy ono tego, co na poprzednich stro­nicach zostało określone jako punkt widzenia w opowiadaniu. Kiedy Henry James uczynił z tego podstawę swego literackiego i estetycz­nego programu, odnosiło się wrażenie, że po raz pierwszy uchwycono w dziele coś stałego, co pozwoli, być może, otworzyć sezam estetyki literackiej.