Na jednym z krańców tego kontinuum znajdą się zdania, których podmiot oznacza jakiś jednostkowy, materialny i nieciągły byt, na drugim zaś — „ogólne” refleksje wyrażające jakąś „prawdę” poza jakimkolwiek odniesieniem przestrzennym lub czasowym. Między tymi dwoma skrajnoś­ciami mieści się nieskończona ilość przypadków pośrednich zależnie od tego, czy przywoływa­ny przedmiot jest mniej lub bardziej abstrak­cyjny- Czytelnik reaguje intuicyjnie na i tę właściwość wypowiedzi, rozmaicie ją oceniając: dla przykładu powieść realistyczna specjalizuje się w przedstawianiu szczegółów materialnych (wszyscy pamiętamy paznokcie Leona w Ma­dame Bovary albo ramię Anny Kareniny); powieść romantyczna za to ceni sobie analizy, liryczne uniesienia, refleksje abstrakcyjne (mo­żliwe są zresztą także mieszaniny tych sty­lów).