Z chwilą gdy identyfikuje się nadawcę opo­wieści, narratora (w szerokim sensie tego sło­wa) danej książki, trzeba też uznać istnienie jego partnera, tego, do kogo jest adresowana wypowiadana wypowiedź i kogo zwie się dzi­siaj odbiorcą. Odbiorca nie jest rzeczy­wistym czytelnikiem, podobnie jak narrator v nie jest autorem; nie można mieszać roli z ak­torem, który ją odgrywa. Równoczesne poja­wianie się obu jest szczególnym wypadkiem ogólnego prawa semiotycznego, wedle którego j a i t y (czy raczej nadawca i odbiorca wypo­wiedzi) są solidarni. Funkcje odbiorcy są licz­ne: „stanowi on przejście między narratorem a czytelnikiem, pomaga w uściśleniu ram nar­racji, pozwala scharakteryzować narratora, uwypukla pewne tematy, rozwija intrygę, sta­je się porte parole morału zawartego w utwo­rze”. Studium odbiorcy jest równie konieczne dla poznania opowiadania jak studium nar­ratora.