Mówiąc, że jakaś postać może „obawiać się” lub „się spodziewać” rozegrania się takiego a takiego wydarzenia, kładziemy nacisk jedynie na wartość czasową tych reakcji; oczywiście implikują one zarazem sąd wartościujący, oce­nę, która może naturalnie przybrać inne formy niż podział na dobro i zło. Wreszcie samo przeniesienie jakiejś czynności z jej obiektyw­nego stanu w subiektywny świąt postaci jest równoważne punktowi widzenia: „Peronella zdradza męża” jest czynnością; „Mąż myśli, że Peronella go zdradza” jest reakcją (której nie ma w noweli Boccaccia). Jakoż wszystko, co mogło się wydawać na poziomie wypowiedzi zwykłym zabiegiem pre­zentacyjnym, przekształca się «a poziomie nar­racji fikcyjnej element tematyczny.