Występuje’ czasem tendencja do minimaliza­cji roli tej opozycji oparta na redukcjonistycznej koncepcji mowy. Otóż istnieje nieprzekra­czalna granica między opowiadaniem, w któ­rym narrator widząc to wszystko, co widzi jego bohater, nie pojawia się na scenie, a opowia­daniem, w którym bohater-narrator mówi j a. Zmieszanie obu typów w jedno sprowadzałoby język do zera. Zobaczyć dom i powiedzieć „wi­dzę dom” — to są dwa nie tylko różne, lecz przeciwstawne akty. Zdarzenia w żadnym wy­padku nie mogą opowiadać się same; akt wer­balizacji jest nieredukowalny. W przeciwnym razie doszłoby do pomieszania j a z prawdzi­wym podmiotem wypowiadania opowiadającym książkę.