Między poetyką a interpretacją występuje sto­sunek komplementamosoi i to w całym tego słowa znaczeniu. Teoretyczna refleksja nad poetyką, która rezygnuje z obserwacji dzieł istniejących, okazuje się jałowa i nieskuteczna. Dobrze znają tę sytuację językoznawcy; słusz­nie powiada Emile Benvemiste, że „Refleksja nad językiem jest owocna tylko wtedy, gdy zajmuje się najpierw ‘rzeczywistymi językami”. Interpretacja jest wcześniejsza i zarazem póź­niejsza od poetyki, której pojęcia są urabiane zgodnie z potrzebami konkretnej analizy, ta z kolei _ może się rozwijać tylko przy użyciu narzędzi przygotowanych przez tę dyscyplinę Żadne z obu poczynań nie jest pierwsze w sto­sunku do drugiego, oba są niejako „wtórne”.