XIX wiek nie był łaskawy dla tej dyscypli­ny. Ani kierunki romantyczne z ich podkreś­lonym indywidualizmem, ani pozytywizm z naiwnym przekonaniem o możliwej bezpośre­dniości między przeżyciem a jego wyrazem nie stwarzały klimatu zainteresowania dla poetyki. Są to okresy, kiedy interesujące obserwacje z tej dziedziny są rozsiane raczej po notatkach, dziennikach, listach wielkich pisarzy, którzy musieli i wtedy przeżywać i uświadamiać sobie problematykę czysto warsztatową niż po osob­nych, poświęconych temu właśnie problemowi. Powtórne narodziny poetyki jako samodziel­nej dyscypliny są więc stosunkowo niedawne, narodziny zaś poetyki strukturalnej przypada­ją na lata pierwszej wojny światowej i później­sze, a jej rozwój jest związany z rozwojem strukturalnego językoznawstwa.