Gest konstytuujący poetykę jest bez zarzutu, ponieważ włącza po prostu do obszaru wiedzy coś, co dotychczas służyło jedynie za środek poznania innego przedmiotu.Ten gest, tak istotny dla poetyki, ma liczne implikacje, o których nie omieszkaliśmy zresz­tą wspomnieć zaraz na początku. Określenie poetyki jako samodzielnej dyscypliny, której przedmiotem jest literatura jako taka, postu­luje równocześnie autonomię jej przedmiotu: gdyby literatura nie była czymś samowystar­czalnym, nie byłoby możliwe wyodrębnienie czegoś tak specyficznego jak poetyka. Jakobson jest autorem głośnej już formuły, którą ukuł jeszcze w 1919 roku: „Przedmiotem nauki literaturze nie jest literatura, lecz literackość, tj. to, co sprawia, że dany utwór staje się dziełem literackim”. A więc to specyficznie li­terackie aspekty literatury, które jedynie ona mieć może, tworzą przedmiot poetyki. Autono­mia poetyki jest zależna od autonomii literatury.