Nie tylko parodia, ale każde dzieło sztuki tworzone jest jako pa­ralela i w opozycji do jakiegoś wzoru” ⁿ. Ale to Michaił M. Bachtin sformułował pierwszy prawdziwą teorię międzytekstowej poliwalencji. Twierdził on: „W każdym nowym stylu pojawia się element tego, co jest nazywane reakcją na poprzedni styl literacki; zawiera on na równi wewnętrzną polemikę, zakamuflowa­ną, by tak rzec, anty stylizację czyjegoś stylu, a często nawet jawną parodię […] Artysta pro­zaik rozwija się w świecie wypełnionym słowa­mi innych, pośród których szuka własnej drogi […]. Każdy członek mówiącej wspólnoty napo­tyka nie słowa «językowe» neutralne, wolne od czyichś ocen i orientacji, lecz słowa zamie­szkałe przez głosy innych.