Każda narracja fikcyjna zawiera w sobie przedstawienie całego tego procesu lek­tury, któremu sami ją poddajemy. Postacie fik­cyjne budują swą rzeczywistość wychodząc od znaków, które otrzymują, tak samo jak my konstruujemy świat fikcji wychodząc od czy­tanego tekstu; uczą się świata, jak my uczymy się tekstu i ta pierwsza czynność stanowi obraz tej drugiej.Odnajdujemy tutaj wszystkie kategorie, któ­re ustalone zostały przy opisie aspektu ję­zykowego utworu literackiego; możemy te­raz nimi się posłużyć dla wysubtelnienia typo­logii predykatów narracyjnych. Weźmy przy­kład czasu. Podobnie jak my, czytelnicy, mo­żemy dowiedzieć się o jakiejś czynności przed tym lub po tym, jak została fikcyjnie wykona­na (prospekcje i retrospekcje), tak samo posta­cie nie muszą poprzestać na przeżywaniu jakie­goś działania, lecz mogą również je wspo­mina ć lub rzutować w przyszłość; tak samo reakcje, które mogą istnieć — by tak rzec — tylko w stosunku do innych akcji.