Wszelka wypowiedź nosi na so­bie ślady swego wypowiadania, swojej reali­zacji określonej przez czas i osobę; ślady te mogą być mniej lub bardziej wyraźne. Zeby dać tylko jeden przykład — w języku francuskim Ze passe simple pozwala w minimalnym stopniu na subiektywizację wypowiedzi: czego się możemy dowiedzieć, to tylko tego, że opisywana czynność jest wcześniejsza od czynnoś­ci opisu (jest to najsłabszy ślad pozostawiony tu przez subiektywność). Językowe formy, które przenoszą owe ślady, są bardzo liczne i były przedmiotem wielu opisów. Można by wyróżnić tu dwie wielkie serie: z- jednej strony, byłyby to wskazówki umożliwiające identyfikację interlokutorów oraz określenie przestrzeń czasowych współ­rzędnych wypowiadania, które zwykle są prze­kazywane przez wyspecjalizowane morfemy (zaimki lub końcówki czasowników), z drugiej strony zaś to, co -określa nastawienie nadawcy lub odbiorcy do wypowiedzi lub jej przed­miotu (tj. pewne semy, aspekty sensu pozo­stałych wyrazów).