Jak wszystkie istotne wysubtelnienia interpretacji aktów komunikacji, pogłębiające rozumienie mechanizmów komunikacyjnych i tekstotwórczych, nie mogą one pozostać obojętne dla dy­scypliny, która, zgodnie z tradycją, zajmuje się bardzo skomplikowanymi tekstami — dla poetyki. Analizy warunków skuteczności kon­wersacji dokonane na terenie logiki, analizy tzw. koherencji tekstu i udziału odbiorcy w ukonstytuowaniu się tekstu, presupozycja i jej rola w rozumieniu tekstu jako koherentnego — wszystko to w naturalny sposób ściągnęło uwa­gę na akt komunikacji i tekst jako jego podsta­wowy składnik. W skład istotnych zmian trzeba wliczyć też niezwykły rozwój językoznawczej semantyki i pogłębienie jej analiz. Jednoczesny piękny rozwój socjolingwistyki, korzystającej przecież z rozróżnień strukturalnej analizy ję­zyka rozbił ostatecznie mit, który nigdy nie charakteryzował praskiego strukturalizmu, mit monolitycznego systemu języka.