Są także inni Słonimscy: muzykolog w USA, puszrkinolog w ZSRR, no i wybitny biochemik, profesor Sorbony (Piotr, syn Piotra, bratanek Antoniego). Pierwszy wyraz samodzielności myślenia dał Anto­ni Słonimski już w piątej klasie — za zredagowanie gazetki satyrycznej o profesorach wyrzucono go ze szkoły. Pierwsze wiersze, trzy sonety, opublikowane zostały w roku 1915 w „Kurierze Warszawskim . De­biutem recenzenckim było sprawozdanie z pantomi­my „Sumurun”, w której — dziwnym trafem — de­biutowała także Pola Negri. Pierwsza wystawiona sztuka nosiła tytuł „Wieża Babel”, zaprezentował ją w 1925 roku Schiller w Teatrze Polskim. A dalej?  Dalej były przede wszystkim długie wędrówki po warszawskich lokalach kawiarnianych i gastronomicznych, dyskutowanie przy czarnej ka­wie o problemach i ludziach, przyjaźnie z Lechoniem, Tuwimem, a także dziesiątkami najświetniejszych pol­skich pisarzy i artystów.