Inną możliwością połączenia jest tworzenie łańcucha. W tym przypadku sekwencje na­stępuje jedna po drugiej, zamiast wchodzić je­dna w drugą. Tak dzieje się w siódmej nowe­li ósmego dnia: Helena pozostawia zakochanego kleryka zimą na noc w ogrodzie (pierwsza se­kwencja), następnie kleryk zamyka ją nagą w ciepły, letni dzień w wieży (druga sekwencja). Obie sekwencje mają tę samą strukturę, ale ich tożsamość stawia pod znakiem zapytania różnica okoliczności przestrzenno-czasowych. Łańcuch dopuszcza wiele semantycznych i syn- taktycznych podgatunków; Szkłowski na przy­kład wyróżniał „nizanie”, w którym ten sam protagonista przechodzi najrozmaitsze przygo­dy (typu Przypadki Idziego Blasa), „konstruk­cję schodkową” lub paralelizm sekwencji itp.