Geneza utworu literackiego była ujmowa­na przez formalistów rosyjskich jako coś ze­wnętrznego wobec literatury, coś, co wynika ze związku między szeregiem literackim a ja­kimś innym szeregiem. Stwierdzenie takie na­raża się na dwa zarzuty, które, co ciekawe, zostały sformułowane po raz pierwszy także przez Tynianowa. W studium poświęconym teorii parodii wykazał on niemożliwość całko­witego zrozumienia pewnego tekstu Dostojew­skiego bez odniesienia się do wcześniejszego tekstu Gogola. Kontynuacją tej pracy były badania poświęcone temu, co dziś jest reje­strem poliwalentnym (lub. dialogicznym). Z te­go zaś wynika, że geneza nie daje się oddzielić od struktury, historia tworzenia książki — od jej sensu; pomijanie na przykład parodystycz- nej funkcji tekstu Dostojewskiego (która sta­nowi na pierwszy rzut oka element genezy) odbiłoby się poważnie na jego zrozumieniu.