Rozpoznajemy tu sformu­łowaną przez Barthesa opozycję między „funk­cjami” a „oznakami”. Zrozumiałe samo przez się jest, że te fakultatywne zdania narracyjne („swobodne”, „oznaki”) zachowują swój fakul­tatywny charakter jedynie w ramach konstruk­cji sekwencyjnej; często okazują się czymś naj­niezbędniejszym w tekście. To, z czym czytelnik empirycznie się styka, nie jest ani zdaniem narracyjnym, ani sekwencją, lecz pełnym tekstem: powieścią, nowelą, dramatem. Otóż tekst zawiera zawsze więcej niż jedną sekwencję. Możliwe są trzy typy połączeń między sekwencjami.Pierwszy przypadek, tak czysty w Dekameronie, to kompozycja szkatułkowa. Cała sek­wencja zostaje podstawiona pod zdanie narra­cyjne pierwszej sekwencji.