Z kolei nadszedł etap londyński. Jedenaście lat. Antoni Słonimski redaguje miesięcznik „Nowa Pol­ska”, kontynuuje pracę pisarską, uprawia — jak przed wojną — ostrą w swym wyrazie publicystykę poli­tyczną, postępową i demokratyczną. Przez dwa lata pracuje następnie w sekretariacie UNESCO, jako pierwszy szef sekcji sztuki i literatury. Powrócił do Polski w roku 1951, gdzie da dzisiaj nieprzerwanie pisze, działa i siedzi w kawiarni. Spa­ceruje często Nowym Światem „siekanym, drobnym kroczkiem, w brązowej kurtce z wełny szkockiej”. Zasiada w zadymionej salce „Czytelnika” lub „Mar­ca” i „załatwia odmownie” sprawy i ludzi. Układa głośno teksty swych felietonów, wypowiada całe ich akapity .