Aktanty są jednostkami o ipodwójinym obliczu, z jednej strony pozwalają zidentyfikować  elementy nieciągłe, umieścić je dokładnie w przestrzeni i czasie; w języku naturalnym tę funkcję referencyjną pełnią imiona własne (jak również wyrażenia połączone z zaimkiem wskazującym); z powodzeniem więc możemy, niczego nie zmieniając w powyższej prezenta­cji, umieścić „Marię” w miejsce X, a „Jana” w miejsce Y itd., co właśnie dokonuje się w rzeczywistych opowiadaniach, gdzie aktanty odpowiadają zwykle (jakkolwiek nie zawsze) ‘ bytom jednostkowym, a ponadto ludzkim. Z drugiej strony zajmują pewną pozycję w stosunku do czasownika: na przykład w osta- tnhn zdaniu narracyjnym Z jest podmiotem, a X przedmiotem.