Kiedy dany tekst przywołuje nie jakiś jeden szczególny tekst, ale anonimowy zbiór własnoś­ci różnych wypowiedzi, mamy inną wersję poliwalencji. Milman Parry w swym pionier­skim dziele sformułował tę hipotezę w odnie­sieniu do tradycyjnej poezji ustnej (pieśni Ho­mera oraz jugosłowiańskich wykonawców lu­dowych): epitet łączy się w niej z rzeczowni­kiem nie dla uściślenia sensu, lecz dlatego, że oba są tradycyjnie ze sobą związane, a meta­fora pojawia się tu nie dla zwiększenia seman­tycznej gęstości tekstu, ale dlatego, że przyna­leży do arsenału poetyckich ornamentów i że dzięki jej użyciu tekst zaznacza swą przyna­leżność do literatury lub do jednego z jej działów. Wszelako Parry przypisywał tę szcze­gólną właściwość tylko literaturze ustnej, która narzucała konieczność improwizowania utwo­rów, a więc ‘czerpania ize zbiornicy gotowych formuł.