Załóżmy, że Iwan dowiaduje się porwaniu Marii. Nazwiemy tę czynność wtó­rną, ponieważ zakłada istnienie uprzedniego zdania narracyjnego: ktoś porwał Marię. Moż­na by, nieco naciągając znaczenia słów, mówić w pierwszym przypadku o czynnościach, ak­cjach, w drugim zaś o reakcjach, które pojawiają się zawsze i z konieczności w nastę­pstwie jakiejś czynności.Czy można sporządzić jakieś rozumowane wyliczenie wszystkich reakcji? Wprawdzie zro­biliśmy to już raz jeden i nie stało się to by­najmniej przypadkiem, gdy w poprzednim akapicie wyraz „dowiedzieć się” pojawia się dwukrotnie, raz z podmiotem „my” (czytelni­cy), a raz z podmiotem „Iwan” (postać). Podo­bnie jak my, czytelnicy, zadajemy sobie trud budowania fikcji mając oparcie w wypowiedzi, dokładnie w ten sam sposób postacie, elemen­ty fikcji, muszą odtwarzać swój świat mając oparcie w otaczających je wypowiedziachznakach.