Dla autora bohater — to nie «on» ani «ja», lecz równorzędne «ty», czyli inne, cudze, równoupraw­nione «ja» («tyś jest»)”. Wszelako Bachtin nie zadowala się tym opi­sem, który dawałby prawo innym utworom podporządkowywać się odmiennym prawidłom nie narażać się na jakiekolwiek zarzuty; ana­lizy Bachtina implikują wyższość tej formy li­terackiej w stosunku do pozostałych. Pisze na przykład: „Autentyczne życie osobowości moż­na poznać tylko drogą dialogowego wni­kania, na które osobowość odpowiada dobro­wolnym samoodśłonięciem” itd. Bachtin wysuwa więc inną wersję prawa estetycznego niż to, które ustanowił Lubbock za Jamesem. Tłumaczy, że punkt widzenia po­winien odpowiadać temu, co Pouillon nazywa punktem widzenia „wraz z” i że tych punktów widzenia powinno być w utworze kilka. Jedy­nie w tych warunkach będzie mogło dojść do dialogu.