Albowiem istnienie jegoimnie jest nienaruszalne: to j a, które biegnie, nie jest tym, które wypowiada. Ja nie sprowadza dwóch do jednego, ale z dwóch robi trzech.Prawdziwy narrator, podmiot wypowiadania takiego tekstiu, w którym jakaś postać mówi j a, jest kimś najbardziej zamaskowanym. Opo­wiadanie w pierwszej osobie nie wydobywa explicite obrazu swego narratora, na odwrót — czyni […]

Porównanie opowiadania z dramatem pozwoli rzecz lepiej naświetlić. W tym ostat­nim przypadku każda z postaci jest (i jest tyl­ko) źródłem słów. Różnica między tymi dwie­ma literackimi formami jest wszelako głęb­sza: w opowiadaniu, w którym narrator wy­mawia j a, jedna z postaci gra odrębną rolę wśród wszystkich innych, podczas gdy w dra­macie wszystkie znajdują się na […]

Tak więc zamiast stapiać w nim bohatera i narra­tora, należy przyznać temu, kto opowiada, po­zycję unikalną: odmienną zarówno od zajmo­wanej przez tę postać, którą byłby został, gdy­by go nazwano o n jak od zajętej przez narra­tora (autora implicytnego), który jest j a po­tencjalnym. Należy dodać, że postać narratora może ode­grać główną rolę w fikcji (być główną […]

Z chwilą gdy identyfikuje się nadawcę opo­wieści, narratora (w szerokim sensie tego sło­wa) danej książki, trzeba też uznać istnienie jego partnera, tego, do kogo jest adresowana wypowiadana wypowiedź i kogo zwie się dzi­siaj odbiorcą. Odbiorca nie jest rzeczy­wistym czytelnikiem, podobnie jak narrator v nie jest autorem; nie można mieszać roli z ak­torem, który ją odgrywa. […]