Albowiem istnienie jegoimnie jest nienaruszalne: to j a, które biegnie, nie jest tym, które wypowiada. Ja nie sprowadza dwóch do jednego, ale z dwóch robi trzech.Prawdziwy narrator, podmiot wypowiadania takiego tekstiu, w którym jakaś postać mówi j a, jest kimś najbardziej zamaskowanym. Opowiadanie w pierwszej osobie nie wydobywa explicite obrazu swego narratora, na odwrót — czyni […]
Miesiąc: wrzesień 2010
PORÓWNANIE OPOWIADANIA
Porównanie opowiadania z dramatem pozwoli rzecz lepiej naświetlić. W tym ostatnim przypadku każda z postaci jest (i jest tylko) źródłem słów. Różnica między tymi dwiema literackimi formami jest wszelako głębsza: w opowiadaniu, w którym narrator wymawia j a, jedna z postaci gra odrębną rolę wśród wszystkich innych, podczas gdy w dramacie wszystkie znajdują się na […]
UNIKALNA POZYCJA
Tak więc zamiast stapiać w nim bohatera i narratora, należy przyznać temu, kto opowiada, pozycję unikalną: odmienną zarówno od zajmowanej przez tę postać, którą byłby został, gdyby go nazwano o n jak od zajętej przez narratora (autora implicytnego), który jest j a potencjalnym. Należy dodać, że postać narratora może odegrać główną rolę w fikcji (być główną […]
NADAWCA OPOWIEŚCI
Z chwilą gdy identyfikuje się nadawcę opowieści, narratora (w szerokim sensie tego słowa) danej książki, trzeba też uznać istnienie jego partnera, tego, do kogo jest adresowana wypowiadana wypowiedź i kogo zwie się dzisiaj odbiorcą. Odbiorca nie jest rzeczywistym czytelnikiem, podobnie jak narrator v nie jest autorem; nie można mieszać roli z aktorem, który ją odgrywa. […]