Percy Lubbock w cytowanej już książce podjął się oceny arcydzieł przeszłości posługując się kryterium punktu widzenia: je­żeli utwór ma być udany, ma być piękny, nar­rator nie powinien zmieniać punktu widzenia przez cały czas opowiadania, jeżeli zaś zmiana taka nastąpi, musi być uzasadniona intrygą całą strukturą dzieła. Opierając się na tym kryterium można umieścić utwory Jamesa wy­żej […]

Fenomen dialogiczności charakte­ryzuje się w sposób istotny nieobecnością je­dnolitej świadomości narracyjnej, która obej­mowałaby świadomość wszystkich postaci po­wieściowych. W powieściach Dostojewskiego, będących najpełniejszym przykładem dialogiczności, nie ma — wedle Bachtina — osobnej świadomości narratora, umieszczonej na wyż­szym poziomie niż inne i biorącej na siebie ca­łość wypowiedzi. „Tak więc nowa pozycja au­tora wobec bohatera w powieści polifonicznej […]

Dla autora bohater — to nie «on» ani «ja», lecz równorzędne «ty», czyli inne, cudze, równoupraw­nione «ja» («tyś jest»)”. Wszelako Bachtin nie zadowala się tym opi­sem, który dawałby prawo innym utworom podporządkowywać się odmiennym prawidłom nie narażać się na jakiekolwiek zarzuty; ana­lizy Bachtina implikują wyższość tej formy li­terackiej w stosunku do pozostałych. Pisze na przykład: „Autentyczne […]